Για έναν Τόπο που Ποτέ δεν Ξεχνάς!For a Place You Never Forget!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σύλλογο Βελανιδιωτών «Η Μυρτιδιώτισσα».

Κάθε γενιά χρειάζεται να θυμάται την δύναμη των μικρών κοινωνιών — εκεί όπου η αφοσίωση προς την πατρίδα γίνεται πράξη και η προσφορά δεν ζητάει αντάλλαγμα. Αυτές οι σελίδες γράφονται με εκτίμηση και σεβασμό για έναν τέτοιο τόπο, και για εκείνους που τον κράτησαν Κάθε γενιά χρειάζεται να θυμάται την δύναμη των μικρών κοινωνιών — εκεί όπου η αφοσίωση προς την πατρίδα γίνεται πράξη και η προσφορά δεν ζητάει αντάλλαγμα. Αυτές οι σελίδες γράφονται με εκτίμηση και σεβασμό για έναν τέτοιο τόπο, και για εκείνους που τον κράτησαν ζωντανό με τον αθέατο μόχθο της καρδιάς τους.ζωντανό με τον αθέατο μόχθο της καρδιάς τους.

Υπάρχουν τόποι που δεν είναι απλώς η γενέτειρα κάποιου. Είναι κάτι περισσότερο: ένας τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Ένας τρόπος να αισθάνεσαι το μέτρο, την σιωπή, την αρμονία. Ένας τρόπος να καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος δεν είναι κυρίαρχος του τοπίου, αλλά σύντροφός του — όπως το δέντρο είναι δεμένο με τη γη.

Τα Βελανίδια Βοιών είναι ένας τέτοιος τόπος. Ένας τόπος όπου η πέτρα, το φως και το αλάτι συνομιλούν σιωπηλά μεταξύ τους. Όπου η θάλασσα δεν ντύνει την άκρη του κόσμου, αλλά υπάρχει. Πατρίδα, μνήμη, χρέος.

Όταν είχα την τιμή να είμαι πρόεδρος του Συλλόγου Βελανιδιωτών «Η Μυρτιδιώτισσα», ποτέ δεν ένιωσα ότι προσέφερα κάτι. Ένιωθα ότι ξεπλήρωνα ένα χρέος — όχι μόνο προς την καταγωγή μου, αλλά προς ένα ηθικό σύνορο που μοιράζονται όλοι όσοι αγαπούν την πατρίδα τους χωρίς ματαιοδοξία.

Το συνέδριο που οργανώσαμε για το τοπίο του Ακρωτηρίου Μαλέα δεν ήταν απλώς μια εκδήλωση· ήταν μια πράξη αναγνώρισης. Ότι η γη δεν είναι σκηνικό, αλλά χαρακτήρας. Ότι το φυσικό περιβάλλον, όταν συναντά την ιστορία, τη μνήμη και τον μόχθο, γίνεται όχημα ευρύτερης παιδείας.

Η αληθινή αξία του Συλλόγου μας δεν βρίσκεται τόσο σε όσα έκανε, όσο στο πνεύμα που τον δημιούργησε. Σε μια πίστη — σχεδόν θρησκεία — ότι ακόμα και μια μικρή κοινότητα μπορεί να μιλήσει. Ήσυχα, βαθιά, με αντοχή στον χρόνο. Σε μια βεβαιότητα ότι η αγάπη προς την πατρίδα, όταν δεν εκλαμβάνεται ως νοσταλγία αλλά μετατρέπεται σε στοχαστική φροντίδα, μπορεί να σταθεί παράδειγμα για τον κόσμο.

Ίσως αυτή να είναι η βαθύτερη σημασία της δημόσιας προσφοράς: όχι να σε προσέξουν, αλλά να υπηρετήσεις. Όχι να αφήσεις το όνομά σου, αλλά να διαφυλάξεις αυτό που δεν έχει όνομα, αλλά αξία ανεκτίμητη.

Και αν το διαβάζει κάποιος νέος ή νέα και αναρωτιέται αν αξίζει να ασχοληθεί, θα έλεγα μόνο αυτό:

Η πατρίδα μας μας περιμένει.

Όχι για να την εξουσιάσουμε — αλλά για να την υπηρετήσουμε.

Όχι για να την αλλάξουμε — αλλά για να τη διαφυλάξουμε όπως είναι: γνήσια, αξιοπρεπής και βαθιά ανθρώπινη.

Δεν υπάρχουν «μικροί» τόποι.

Υπάρχουν μόνο μικρές αγάπες.

Και στα Βελανιδια η αγάπη ήταν πάντοτε μεγάλη!!!

En

For a Place You Never Forget!

A big thank to the Velanidiótes Association " Myrtidiotissa"

Each generation requires remembering the strength of small societies—where devotion to one's country becomes act, and where offering asks for nothing in return. These pages are written in appreciation and respect for such a place, and for those who sustained it by the unseen labor of their hearts.

There are places that are not merely where one is born. They are more: a way of looking at the world. A way of feeling measure, silence, harmony. A way of knowing that man is not master of landscape, but companion—to it as the tree is bound to the ground.

Velanidia Vion  is such a place. A place where the stone, light, and salt speak amongst themselves in silence. Where the sea doesn't dress the edge of the world, but exists. Homeland, remembrance, obligation.

When I was honored to be president of the Velanidiótes Association "Myrtidiotissa," never did I have the sensation that I was offering something. I felt that I was paying back something owed—not just to my origin, but to a shared moral border of all those who love their homeland without vanity.

The conference that we organized on Cape Malea landscape was not only an event, it was an act of recognition. That the land is not background, but character. That nature's environment, when merged with history, memory, and work, is a vehicle of broader education.

The true worth of our Association lay not so much in what it did, but in the spirit that formed it. In a religion that even a small community can speak—quietly, profoundly, eternally enduring. In faith that love of one's nation, when not interpreted as nostalgia but transformed into reflective stewardship, can serve as an example to the world.

Maybe this is the greater significance of public service: not to be noticed, but to serve. Not to leave one's name, but to maintain what has no name, but is of infinite worth.

And if this is read by a young man or woman considering whether it is worth becoming involved, I would say only this:

Our country awaits us.

Not to rule it—but to serve it!!!!!

Not to transform it—but to preserve it, as it stands—genuine, dignified, profoundly human.

There is no such place as a "small" one.

There is only small love.

And at Velanidia, love has always been immense!!!