Η παρούσα μελέτη προέκυψε ως αποτέλεσμα πολύμηνης ενδελεχούς έρευνας, στο πλαίσιο επιτελικής μελέτης που αφορούσε στα ναυάγια και τα καταδυτικά πάρκα.

Σκοπός της είναι να επικοινωνήσει σε όλους όσοι ενδιαφέρονται, το πλαίσιο που διέπει τα ναυάγια στις Ελληνικές θάλασσες, ειδικότερα για το διάστημα 1830-1951[1].Με αυτό τον τρόπο ελπίζουμε να ξεκινήσει ένας γόνιμος διάλογος για ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα του πολιτισμού μας. Η μελέτη αυτή επιχειρεί να απαντήσει σε καίρια ερωτήματα όπως:

α.         Που ανήκουν τα ναυάγια πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών του Β’ ΠΠ και που των εμπορικών πλοίων ;

β.        Ποιος έχει την αρμοδιότητα αφενός να χορηγήσει άδεια μελέτης σύγχρονων ναυαγίων (άνω των 50 ετών) και αφετέρου να σχεδιάσει την ανάδειξη και αξιοποίηση αυτών;

γ.         Ποιες είναι οι αρμοδιότητες της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και πως αυτή εμπλέκεται με τα σύγχρονα ναυάγια/ μνημεία;

Στο πλαίσιο αυτό, αρχικά θα επιχειρηθεί ανάλυση/ ενημέρωση για το νομικό καθεστώς των ναυαγίων[2], θα ακολουθήσει περιγραφή των Υπηρεσιών και των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα που εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με αυτά, καθώς και περιγραφή του τρόπου  λειτουργίας  τόσο του Πολεμικού Ναυτικού των Η.Π.Α, όσο και του Ηνωμένου Βασιλείου σε σχέση με την προστασία των ναυαγίων τους. Τέλος θα παρατεθούν συμπεράσματα και διαπιστώσεις, θεωρώ πολύ χρήσιμες για τους περισσότερους από εμάς, αλλά και μια  σειρά κατά το δυνατόν ρεαλιστικών προτάσεων.  

 

[1] Τα ναυάγια αυτά, έχουν χαρακτηρισθεί ως «Πολιτιστικά αγαθά» ή αλλιώς «μνημεία» με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού από το 2003, ΥΠΠΟ/ΓΔΑΠΚ/ΑΡΧ/Α1/Φ43/48604/3385/5-9-2003 (ΦΕΚ  1701/Β΄/19-11-2003)

[2] Αναφερόμαστε πάντα στα ναυάγια από το 1830 μέχρι και το 1951.